Dynamika

Jak wiele potrzeba czasu żeby zrozumieć, że wszystko wymaga czasu?

Zdałam sobie dzisiaj mocno sprawę z tego, że całe moje życie oparte jest o dynamikę. Wszystko bym chciała mieć już, teraz, teraz albo nigdy. I to w każdym aspekcie mojego życia. Odstawiając papierosy po kilku dniach do nich wracałam, odchudzając się chciałam efekty mieć natychmiast. To samo przede wszystkim w relacjach międzyludzkich. Chciałabym natychmiast zyskać zaufanie drugiej osoby, natychmiast kogoś poznać i żeby tak już zostało. Ale to jest błędne myślenie. Z tego wynikają impulsywne, niekoniecznie dobre działania, a później żal, że coś poszło nie tak i znowu nie wyszło.

Angażując się w całości we wszystko, co się robi, często traci się chęci do kontynuowania czegoś. Tak samo jeśli chodzi o naukę na ostatnią chwilę. Odsiedzisz te kilka godzin dzień przed zrobieniem czegoś, a później się wypalasz. Brakuje cierpliwości, a więc też planowanie nie wychodzi. 

Kiedy małe dziecko uczy się chodzić, zazwyczaj zdarzy mu się dziesiątki razy przewrócić, ale się nie poddaje i w końcu po wielu próbach już to umie. Watro czasami zachować się jak to dziecko i stopniowo, powoli poznawać świat. 

Tak samo jest z terapią. Jedna sesja nie czyni z Ciebie osoby wolnej od alkoholu, hazardu, toksycznego partnera czy depresji, lęków itp. Jeden dzień bez papierosa nie czyni Cię osobą wolną od nałogu. Do wszystkiego potrzeba cierpliwości. I cierpliwości do odkrywania, że cierpliwość jest dobrą cechą.

Spontaniczność nie jest niczym złym. Bez niej nie doświadczyłabym w życiu wielu wydarzeń, które przeżyłam. Jednak warto zachować umiar - balans między dynamiką a statyką. Właśnie się tego uczę, powoli - bez pośpiechu. Będę obserwowała, z jakimi skutkami będzie szła ta nauka.